Jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy? Poznaj fascynujący świat hibernacji

Co to jest sen zimowy?

Sen zimowy, nazywany również hibernacją, to unikalny stan, w który zapadają niektóre gatunki zwierząt w celu przetrwania zimowych miesięcy, gdy dostęp do pożywienia jest ograniczony. W tym czasie ich metabolizm znacznie spowalnia, co skutkuje obniżeniem temperatury ciała oraz rzadziej występującym oddechem i akcją serca. Taki mechanizm pozwala na oszczędność energii, co jest kluczowe, gdy pokarm staje się rzadkością. Zwierzęta, które przechodzą w sen zimowy, przygotowują się do tego z wyprzedzeniem, gromadząc zapasy tłuszczu, które stanowią ich główne źródło energii w tym okresie.

Najczęściej tę formę przetrwania można zaobserwować u ssaków, takich jak:

• niedźwiedzie,
• borysuki,
• jeże.

W polskim klimacie wiele z tych gatunków korzysta z tej strategii, aby zmniejszyć ryzyko wyginięcia w trudnych warunkach. Sen zimowy to także skuteczny sposób na radzenie sobie z trudnościami, które mogą pojawić się przez intensywne mrozy i niedobór pożywienia. Dzięki temu zwierzęta mogą efektywnie wykorzystać zgromadzoną energię i zwiększyć swoje szanse na przetrwanie do wiosny, gdy jedzenie znowu staje się dostępne. W trakcie tego odpoczynku unikają aktywności, co pozwala im oszczędzać zasoby do czasu powrotu cieplejszych dni.

Jakie zwierzęta zapadają w sen zimowy?

Wiele gatunków zwierząt wybiera sen zimowy jako sposób na przetrwanie w trudnych warunkach atmosferycznych. Wśród ssaków, które zapadają w hibernację, możemy spotkać:

• niedźwiedzie brunatne,
• jeże,
• popielice szare,
• susły,
• świstaki.

Niedźwiedzie przykładowo, zbierają zapasy tłuszczu latem, co pozwala im przetrwać długie miesiące, kiedy brakuje dostępu do pożywienia. Podobnie jeże i popielice gromadzą tłuszcz, a ich metabolizm znacząco zwalnia w czasie hibernacji. Warto dodać, że niektóre nietoperze, jak nietoperz zachodni, również decydują się na ten zimowy stan. W okresie zimowym ich główny pokarm, czyli owady, staje się niedostępny.

Nie tylko ssaki podejmują takie działania – gady, takie jak:

• żółwie,
• węże,
• jaszczurki,

a także płazy jak:

• ropuchy,
• żaby,

również zapadają w stan odrętwienia. Węże oraz jaszczurki często znajdują swoje schronienie w szczelinach ziemi lub pod korzeniami drzew, co zapewnia im niezbędną ochronę. Te przystosowania są kluczowe dla ich przetrwania w trudnych zimowych miesiącach, ponieważ ograniczają aktywność i pozwalają oszczędzać energię, co jest niezwykle ważne do momentu nadejścia cieplejszych dni.

Jakie są różnice między snem zimowym a hibernacją?

Różnice pomiędzy snem zimowym a hibernacją są dość subtelne, ale mają istotne znaczenie. Sen zimowy jest mniej głęboki, co pozwala zwierzętom na częstsze przebudzanie się. Natomiast w przypadku hibernacji, temperatura ciała zwierzęcia spada znacznie, często osiągając zero lub nawet niżej. Metabolizm hibernujących gatunków jest mocno spowolniony, co umożliwia im przetrwanie dłuższych okresów bez jedzenia dzięki znacznej redukcji zapotrzebowania na energię.

Sen zimowy występuje u różnych gatunków, w tym:

• jeży,
• niektórych węży.

Objawia się on mniej ekstremalnymi zmianami zarówno w metabolizmie, jak i w temperaturze ciała. Zwierzęta te często mają możliwość obudzenia się w odpowiedzi na zmieniające się warunki otoczenia. W skrócie, hibernacja stanowi formę głębokiego letargu, podczas gdy sen zimowy to stan odrętwienia o znacznie mniejszym nasileniu.

Oba te stany przystosowały się do trudnych warunków zimowych, gdy pokarm jest ograniczony, a temperatura otoczenia znacznie spada.

Jak zwierzęta przygotowują się do zimy?

Zwierzęta podejmują różne działania, aby stawić czoła nadchodzącej zimie, co jest kluczowe dla ich przetrwania. W okresie jesieni stają się szczególnie aktywne w poszukiwaniu pokarmu. Przykładowo:

• chomiki europejskie zbierają orzechy i nasiona, które następnie magazynują w swoich norach, aby mieć odpowiednie zapasy,
• ssaki, takie jak niedźwiedzie, intensywnie jedzą, gromadząc tłuszcz, który stanowi ich główne źródło energii podczas zimowego snu,
• wiele gatunków dzikich zwierząt buduje schronienia, aby zapewnić sobie ochronę.

Suseł przygotowuje swoje nory, które chronią go przed zimnym powietrzem, a jeże natomiast konstruują gniazda z gałęzi oraz liści. Takie przygotowania są niezbędne nie tylko dla komfortu, ale i bezpieczeństwa tych zwierząt. Dzięki tym strategiom mogą lepiej dostosować się do surowych warunków zimowych, co z kolei pozwala im uniknąć groźby wyziębienia oraz niedoboru pokarmu. Gromadzenie zapasów i budowanie schronień to podstawowe elementy ich strategii przetrwania w trudnych warunkach, które zwiększają ich szanse na dotrwanie do wiosny.

Jakie są warunki do życia zwierząt w czasie zimy?

Zimowe życie zwierząt to prawdziwe wyzwanie. Niskie temperatury oraz trudności w zdobyciu pokarmu stawiają przed nimi liczne trudności. Kiedy temperatura spada, zwierzęta poszukują schronienia w różnych miejscach, takich jak:

• dziuple,
• jaskinie,
• nory,
• piwnice,
• garaże,
• budki dla ptaków.

Gęste zarośla i kopce z liści potrafią skrywać je przed zimnym wiatrem. Te miejsca zapewniają nie tylko ochronę, ale także zachowują ciepło, co jest niezwykle ważne dla utrzymania odpowiedniej temperatury ciała. W trakcie zimy zwierzęta muszą zmagać się z ograniczonym dostępem do pożywienia, które najczęściej składa się z:

• nasion,
• owoców,
• różnych roślin.

Niektóre z nich, takie jak niedźwiedzie, gromadzą zapasy tłuszczu latem, aby przetrwać trudne winterowe miesiące. Inne, na przykład wiewiórki, polegają na swoich zgromadzonych zapasach lub stosują strategie przetrwania, takie jak sen zimowy, co znacznie ogranicza potrzebę poszukiwania jedzenia. Dodatkowo, zmienne warunki pogodowe, jak intensywne opady śniegu, mogą wpływać na dostępność schronień i zmuszać zwierzęta do długich wędrówek w poszukiwaniu bezpieczniejszego miejsca. Ich zdolność do przystosowywania się do zimowych warunków, zarówno w odniesieniu do środowiska, jak i budowli, znacząco zwiększa ich szanse na przetrwanie aż do wiosny.

Jak zmniejsza się zapotrzebowanie na pożywienie podczas snu zimowego?

Podczas zimowego snu zapotrzebowanie na jedzenie jest znacznie mniejsze, co wynika z spowolnienia metabolizmu. Zmiany temperatury ciała wpływają na spadek aktywności fizycznej zwierząt, które w ten sposób oszczędzają energię, aby przetrwać trudne warunki zimowe.

W tym okresie zwierzęta korzystają z nagromadzonej wcześniej tkanki tłuszczowej, która stopniowo przekształca się w potrzebne im zasoby energii. Na przykład borsuki, choć czasami się budzą, rzadko to robią tylko po to, by poszukać jedzenia. Większość czasu spędzają w stanie spoczynku, co jest ich adaptacją do zimowych realiów.

Tkanka tłuszczowa, którą zgromadziły przed zimą, odgrywa kluczową rolę w ich przetrwaniu, umożliwiając dotrwanie do wiosny, gdy dostęp do pokarmu staje się znacznie łatwiejszy. Mechanizmy te ilustrują, jak zwierzęta potrafią przystosować się do ograniczonej dostępności żywności w trudnym zimowym czasie.

Jakie zwierzęta zimują w Polsce?

W Polsce wiele zwierząt potrafi skutecznie dostosować się do zimowych trudności, co odgrywa kluczową rolę w ich przetrwaniu. Przykłady tych fascynujących stworzeń to:

• niedźwiedzie brunatne, które znajdują schronienie w górach i hibernują, wcześniej gromadząc tłuszcz jako zapas energetyczny,
• jeże natomiast tworzą gniazda z liści i gałęzi, by przeżyć w chłodniejsze miesiące,
• borsuki spędzają sen zimowy w swoich norach, minimalizując aktywność,
• suseły, żerujące na stepach oraz w okolicznych polach, również wpadają w zimowy sen,
• popielice szare chowają się w odległych miejscach, aby uchronić się przed mrozem,
• żmije szukają schronienia w szczelinach, co pozwala im na zatrzymanie ciepła,
• żółwie błotne ukrywają się w mule zbiorników wodnych, co wydłuża ich okres spoczynku,
• ropuchy znajdują ochronę w ziemi lub pod roślinnością,
• nietoperze, w tym nietoperz zachodni, zmniejszają swoją aktywność zimą, korzystając z naturalnych kryjówek,
• nawet rusałka pawik, piękny motyl, zimuje w Polsce, poszukując różnych schronień.

Te zwierzęta wykazują wyjątkowe mechanizmy przystosowawcze, które umożliwiają im przetrwanie w trudnych warunkach zimowych. Ich zdolność do adaptacji jest szczególnie istotna w świetle zmieniających się warunków klimatycznych i odgrywa kluczową rolę w zachowaniu równowagi w polskich parkach narodowych i lasach.

Jakie gatunki jeży zapadają w sen zimowy?

W Polsce zimowy sen przypisuje się głównie jeżowi europejskiemu (*Erinaceus europaeus*). Te niezwykłe stworzenia poświęcają sporo czasu na staranne przygotowania do nadchodzących chłodnych miesięcy. Budują gniazda z gałązek i suchych liści, które stanowią ich azyl podczas hibernacji. Zbierają także zapasy tłuszczu, co pozwala im przetrwać trudny okres od listopada do marca.

Dzięki znacznemu spowolnieniu metabolizmu, oszczędzają cenną energię. W zimowych miesiącach mogą sporadycznie budzić się, zwłaszcza w cieplejsze dni, choć te epizody są zazwyczaj krótkotrwałe. Oprócz umiejętności w konstruowaniu gniazd i gromadzeniu zapasów, jeże wykazują niezwykłą zdolność do adaptacji.

Te cechy są niezwykle istotne dla ich przetrwania w trudnych zimowych warunkach. Dzięki przemyślanym strategiom potrafią radzić sobie z wyzwaniami, które przynosi polska zima w lasach.

Jak świstak radzi sobie podczas snu zimowego?

Świstak, gdy zapada w zimowy sen, obniża temperaturę swojego ciała o około 30 stopni Celsjusza. To niezwykłe zjawisko sprawia, że ma znacznie mniejsze zapotrzebowanie na energię. W wyniku głębokiego odrętwienia, te zwierzęta stają się całkowicie nieaktywne i przez całą zimę pozostają w śnie.

W przeciwieństwie do niektórych innych gatunków, które sporadycznie budzą się, ich metabolizm znacznie spowalnia. Dzięki tej strategii mogą przetrwać, korzystając z tłuszczu zgromadzonego wcześniej w organizmie. W odróżnieniu od większych zwierząt, takich jak niedźwiedzie, świstaki nie wstają, aby poszukać pokarmu w czasie hibernacji. Niestety, nie są w stanie zgromadzić wystarczających zapasów na cały okres odrętwienia.

Dlatego ich sposób przetrwania opiera się na całkowitym wstrzymaniu aktywności i oszczędzaniu energii przez długie miesiące. W ten sposób czekają na lepsze warunki wiosenne. Takie przystosowania są niezbędne, aby skutecznie zarządzać zgromadzonymi zasobami i przetrwać trudne, zimowe warunki.

Kiedy borsuki się wybudzają z zimowego snu?

Borsuki to fascynujące stworzenia, które wykazują umiarkowaną aktywność zimą. Zapadają w sen zimowy, jednak ich sen nie jest ciągły; budzą się, gdy temperatura zaczyna wzrastać, co pozwala im na poszukiwanie pokarmu. Ten unikalny mechanizm przetrwania umożliwia im przeżycie trudnych, zimowych miesięcy. W odróżnieniu od wielu innych hibernujących gatunków, ich aktywność nie zostaje całkowicie wstrzymana. Podczas snu borsuki opierają się na wcześniej zgromadzonych zapasach tłuszczu, co znacznie obniża ich zapotrzebowanie na jedzenie.

Kiedy temperatury wzrastają powyżej zera, zaczynają eksplorować otoczenie w poszukiwaniu:

• kory drzew,
• innych łatwo dostępnych źródeł pożywienia.

Te sporadyczne wybudzenia odgrywają kluczową rolę w ich przetrwaniu. Zwykle dzieje się to, gdy średnie temperatury zaczynają rosnąć, co w Polsce ma miejsce od lutego do kwietnia. Przystosowania te pozwalają borsukom unikać najostrzejszych zimowych warunków, a tym samym zwiększać swoje szanse na przetrwanie do wiosny, kiedy pokarm staje się bardziej dostępny. Borsuki stanowią doskonały przykład zwierząt, które z powodzeniem łączą sen zimowy z aktywnością w poszukiwaniu jedzenia w trudnych warunkach.

Jak nietoperze przystosowują się do zimy?

Nietoperze, podobnie jak wiele innych ssaków, przystosowują się do zimowych warunków przez hibernację. Wybierają miejsca chłodne, ale chronione przed mrozem, takie jak:

• strychy,
• garaże,
• jaskinie.

Aby ukryć się przed trudnościami panującymi na zewnątrz, w trakcie zimy ich temperatura ciała potrafi spaść nawet o 30 stopni Celsjusza. Taki spadek pozwala na znaczne zmniejszenie tempa metabolizmu oraz zapotrzebowania na energię. Wiele gatunków, w tym nietoperz zachodni, zapada w sen zimowy, jednak od czasu do czasu wybudzają się, by zmienić miejsce lub napić się wody. Mimo że ich aktywność jest ograniczona, to właśnie to podejście jest kluczowe dla przetrwania w trudnych warunkach. Dzięki umiejętnościom oszczędzania energii nietoperze potrafią przetrwać czas, gdy owady, ich główne źródło pożywienia, stają się niedostępne. Te unikalne przystosowania sprawiają, że nietoperze wyróżniają się wśród zwierząt, które hibernują w Polsce.

Jak suseł hibernuje i jakie ma potrzeby?

Suseł spędza około sześciu miesięcy, od października do marca, hibernując w swoich norach. W tym czasie jego temperatura ciała znacznie maleje, co pozwala mu oszczędzać energię. Zmniejszenie tempa metabolizmu prowadzi do efektywniejszego wykorzystania zapasów energetycznych. Kluczowym aspektem ich przetrwania jest starannie przygotowana nora, która nie tylko chroni przed zimnem, ale także zapewnia odpowiednie warunki termiczne.

W cieplejszych miesiącach suseł odkłada tkankę tłuszczową, co jest niezbędne podczas hibernacji, gdy dostęp do pokarmu jest mocno ograniczony. Jeżeli zwierzę obudzi się w trakcie snu, spędza dużo energii, co znacznie zwiększa ryzyko, że nie dotrwa do wiosny. Hibernacja ma miejsce w norach podzielonych na kilka komór, co sprzyja stworzeniu optymalnych warunków dla odpoczynku. Suseł to doskonały przykład gatunku, który znakomicie przystosował się do radzenia sobie z wyzwaniami, jakie niosą ze sobą surowe zimowe warunki.

W jaki sposób ropuchy przetrwają zimę?

Ropuchy to fascynujące płazy, które potrafią przystosować się do zmiennych warunków atmosferycznych. Zimą ukrywają się w mułach zbiorników wodnych lub w wilgotnej glebie i wchodzą w stan odrętwienia, co jest kluczowym mechanizmem przetrwania w obliczu niskich temperatur i niedoboru pokarmu.

Oddychając przez skórę, mogą spokojnie spędzać czas pod wodą w błotnistym otoczeniu. Ich temperatura ciała obniża się, co prowadzi do spowolnienia metabolizmu i w ten sposób minimalizują zapotrzebowanie na energię. Przygotowując się na zimowe miesiące, ropuchy gromadzą tłuszcz, który staje się ich jedynym źródłem energii w trakcie snu.

Dzięki zastosowaniu tych strategii oraz wyborze odpowiednich miejsc do ukrycia, zarówno w mułu, jak i wilgotnej glebie, ropuchy są w stanie przetrwać w trudnych warunkach. Ich zdolności adaptacyjne są nieocenione, zwłaszcza w różnorodnych ekosystemach. Zimowe miesiące to prawdziwe wyzwanie, ale dzięki tym sprytnym sposobom radzą sobie z przeciwnościami losu.

Jak żółwie błotne i gady chronią się przed zimą?

Żółwie błotne wykorzystują sprytną strategię, by przetrwać zimowe miesiące. Zagrzebują się w mule na dnie zbiorników wodnych, co skutecznie chroni je przed mrozem oraz nieprzewidywalnymi zmianami pogody. Dzięki takiemu schronieniu mogą znacznie zmniejszyć swoją aktywność oraz spowolnić metabolizm, co jest kluczowe dla oszczędzania energii.

Inne gady, takie jak węże i żmije, także posiadają swoje sposoby na przetrwanie chłodów. Lubią kryć się w:

• norach,
• pod korzeniami drzew,
• co zapewnia im bezpieczeństwo przed trudnymi warunkami atmosferycznymi.

W obliczu zimna ich temperatura ciała spada, co sprzyja jeszcze bardziej ekonomicznemu wykorzystaniu energii. Stan odrętwienia, który osiągają zarówno żółwie, jak i inne gady, pozwala im przetrwać do momentu, gdy wiosna przyniesie lepsze warunki.

Dla żółwi błotnych kluczowe jest staranne wybranie miejsca do zimowego odpoczynku w mule. To nie tylko chroni je przed chłodem, ale również przed ewentualnymi drapieżnikami. Takie adaptacyjne strategie odgrywają niesamowitą rolę w przetrwaniu gadów i płazów w surowej polskiej zimie. Dzięki nim zarówno żółwie, jak i węże zyskują większe szanse na przetrwanie oraz na komfortowe wybudzenie się w cieplejsze dni.

Które gady i płazy zapadają w sen zimowy?

W polskim klimacie wiele gadów i płazów decyduje się na sen zimowy, co staje się ich strategią przetrwania w trudnych warunkach. Do tych zwierząt należą:

• żółwie błotne,
• węże,
• różnorodne jaszczurki.

Szukają oni schronienia w:

• glebie,
• pod korzeniami drzew,
• w innych osłoniętych miejscach,

co pozwala im unikać niskich temperatur. Płazy, takie jak:

• ropuchy,
• żaby,
• traszki,

również zyskują na czasie dzięki odrętwieniu. Preferują one wilgotne miejsca lub gleby, co umożliwia im przetrwanie chłodnych miesięcy. Podczas zimowego snu ich metabolizm znacząco zwalnia, co z kolei redukuje potrzebę poszukiwania pokarmu, który w tym okresie jest deficytowy. Warto zwrócić uwagę, że zarówno gady, jak i płazy posiadają szereg unikalnych przystosowań. Te cechy ewolucyjne są kluczowe, aby przetrwać w umiarkowanej strefie klimatycznej podczas zimowych miesięcy, gdy temperatura spada, a zdobycie pożywienia staje się wyzwaniem.

Jak żmije zachowują się podczas zimowego snu?

W Polsce żmije zimujące spędzają mroźne miesiące w różnych schronieniach, takich jak:

• jamy,
• nory w ziemi,
• przestrzenie pod korzeniami drzew,
• stertach kamieni.

Te wybory mają kluczowe znaczenie dla ich przeżycia w surowych warunkach zimowych. Często można je spotkać w grupach, co pozwala im na wzajemne ogrzewanie się poprzez bliski kontakt z innymi osobnikami. Dobrze znoszą chłód, ponieważ bliskość innych żmij pozwala zwiększyć temperaturę ich ciała, co jest niezwykle ważne w niskich temperaturach.

W czasie, gdy te węże są w stanie odrętwienia, ich metabolizm znacznie spowalnia. W efekcie ich zapotrzebowanie na pokarm znacznie się obniża. Korzystają z zgromadzonej wcześniej tkanki tłuszczowej, która staje się głównym źródłem energii w tym trudnym okresie. Ograniczona aktywność oraz niższa temperatura ciała to strategie, które pomagają im przetrwać w czasie, gdy pokarm jest w deficycie.

Wybierane przez nie zimowe schronienia nie tylko oferują bezpieczeństwo, ale także minimalizują utratę energii, co jest kluczowe do dotrwania do cieplejszych miesięcy, kiedy pożywienie staje się łatwiej dostępne.

Jakie są zwyczaje su­słów w okresie zimowym?

Suseł zimą przechodzi w stan hibernacji, który trwa około sześciu miesięcy, od października do marca. W tym czasie zwierzęta te zaszywają się w starannie przygotowanych norach. Ich temperatura ciała znacząco spada, co pozwala im zaoszczędzić energię i spowolnić metabolizm do minimum. Hibernacja ma kluczowe znaczenie, ponieważ ogranicza zapotrzebowanie na pożywienie, szczególnie w okresie, gdy dostęp do pokarmu jest znacznie ograniczony.

Suseły starannie zasypują wejścia do swoich domków ziemią oraz resztkami roślin, co stanowi skuteczną osłonę przed zimnem i drapieżnikami. Interesujące jest to, że te zwierzęta hibernują w samotności, unikając bliskiego kontaktu z innymi osobnikami. Taktika ta zwiększa ich szanse na przetrwanie w trudnych warunkach.

W trakcie snu suseł czerpie energię z nagromadzonej tkanki tłuszczowej, która staje się jego głównym paliwem. Gromadzenie zapasów odbywa się w cieplejszych miesiącach i jest niezwykle istotne dla przetrwania w surowych zimowych warunkach. Suseł ilustruje, jak zwierzęta potrafią dostosować swoje zachowanie do trudnego otoczenia. Hibernacja staje się dla niego niezbędnym elementem przetrwania.

Dzięki wyjątkowym przystosowaniom, takim jak znacznie obniżona temperatura ciała oraz ograniczona aktywność, suseł jest w stanie przetrwać do wiosny, gdy warunki do życia ponownie stają się bardziej sprzyjające.

Jak długo trwa zimowy sen popielic?

Zimowy sen popielic trwa zazwyczaj od ośmiu do dziesięciu miesięcy, co czyni go jednym z najdłuższych okresów letargu w królestwie zwierząt. Te urocze stworzenia, jak popielice szare, poszukują komfortowych schronień, takich jak:

• dziuple w drzewach,
• inne bezpieczne miejsca.

W trakcie snu ich metabolizm ulega znacznemu spowolnieniu, a energia pochodzi głównie z wcześniej zgromadzonej tkanki tłuszczowej. Jak wiele innych gryzoni, popielice są szczególnie wrażliwe na wahania temperatury, co sprawia, że wybierają miejsca zapewniające im najlepsze warunki do przetrwania. Taka strategia umożliwia im przeżycie trudnych zimowych miesięcy, kiedy dostęp do pożywienia jest ograniczony w Polsce. W tym czasie ich aktywność wyraźnie maleje, co wpływa na mniejsze zapotrzebowanie na pożywienie, a także pozwala na oszczędzanie energii.

Co musi wiedzieć o popielicy szarej?

Popielica szara to naprawdę interesujący gryzoń, należący do rodziny popielicowatych. Odznacza się ona długim okresem snów zimowych, który trwa od osiem do dziesięciu miesięcy. W tym czasie jej metabolizm znacznie spowalnia, co jest niezwykle istotne dla przetrwania w surowych warunkach zimowych. Te zwierzęta preferują życie w lasach liściastych oraz mieszanych, gdzie perfekcyjnie adaptują się do otaczającego ich środowiska.

Przed zimową porą starannie gromadzą zapasy energetyczne w postaci tkanki tłuszczowej. To pozwala im wytrzymać, gdy dostęp do pożywienia staje się ograniczony. Wybierają bezpieczne miejsca na budowę legowisk, na przykład:

• dziuple drzew,
• co nie tylko chroni je przed drapieżnikami,
• ale również zapewnia im odpowiedni komfort termiczny.

Ich umiejętność dostosowywania się do zmieniających warunków otoczenia umożliwia efektywne wykorzystanie zgromadzonej energii, co jest kluczowe dla przetrwania do nadchodzącej wiosny. Warto zaznaczyć, że popielica szara jest gatunkiem chronionym, co podkreśla konieczność ochrony jej przyrodniczych siedlisk w Polsce. Oprócz niskich temperatur, dostępność pokarmu odgrywa fundamentalną rolę w jej przetrwaniu. Gromadzenie tłuszczu jest niezbędne dla utrzymania odpowiedniej diety oraz przetrwania długiego okresu hibernacji.